Wat een prachtige dag vandaag. Ik kom net terug van het strand op het moment dat ik dit schrijf. Ik heb een yogales overgenomen van een collega en ondanks de wat onzekere weersvoorspellingen hebben we het de hele les droog gehouden. De zon brak zelfs een aantal keren door, het was warm en de energie was heerlijk zacht. Na de les doen we altijd een drankje en het gebeurt regelmatig dat er nadien interessante, persoonlijke gesprekken plaatsvinden.
Zo ook vandaag. Haast onvermijdelijk kwam het gesprek op de maatregelen rondom de Corona situatie. Over hoe iedereen daar persoonlijk mee omgaat, de adviezen al dan niet ter harte neemt en hoe je in deze tijd van chaos en verdeeldheid bij jezelf blijft. Algauw waren we het er over eens dat een keuze vaak gepaard gaat met een afweging van verschillende factoren, waarbij het altijd goed is te kijken in hoeverre een zekere keuze van invloed is op je persoonlijke energieniveau van dat moment.
Het ging ook over oordeel. Over dat verschillende meningen naast elkaar mogen bestaan en dat het belangrijk is liefdevol en respectvol met elkaar om te gaan, zonder te oordelen. Het gesprek ging over liefde en angst, over licht en duister, over heling en over de mogelijkheden die deze tijd brengt tot het creëren van een betere wereld.
Na wat over en weer gefilosofeer werd aan mij gevraagd: Hoe doe jij dat dan? Hoe trek je een betere wereld aan?
Dat is iets waar ik de afgelopen periode veel over nagedacht heb en ik was blij met die vraag, omdat die mij uitnodigde te verwoorden wat mijn persoonlijke ervaringen zijn.
De grote vraag waar ik mee worstelde was namelijk: bestaat een betere wereld wel? ‘Beter’ is een oordeel en impliceert, dat de wereld zoals hij is, niet goed is zoals hij is. Door een betere wereld te wensen ga je ervan uit dat de wereld zoals hij zich aandient niet juist is.
Voor mij is het zaak eerst het oordeel eraf te halen, want een oordeel zet energie vast en daardoor ontstaat er verkramping. Juist door het oordeel eraf te halen gaan de deuren open naar een veld waar energie vrij kan stromen. Het begint dus voor mij met het in volledige toelating te zijn van wat is. Dat betekent dat er geen betere wereld bestaat voor mij, want mijn wereld is goed zoals hij is. Ik hoef niets te veranderen, want iets willen veranderen betekent dat ik mijn handelingen in de toekomst projecteer.
Mijn emoties mogen er ook gewoon zijn. De emoties die zich aandienen krijgen de ruimte en worden gezien. Het is OK om te voelen wat ik voel. Een emotie zie ik als een signaal dat ik uit de afstemming ben. Ik gebruik mijn emoties als een zesde zintuig en juist door het oordeel van mijn eigen emoties af te halen kom ik in een staat van zelfliefde en dichter bij de bron van liefde die in mij is.
Vanuit die afstemming kies ik vervolgens heel bewust waar ik mijn aandacht op richten. Ik kies voor een positief aspect van iedere situatie en richt mij daarop, want hetgeen waar ik mijn aandacht op richt, groeit. Ik kies voor gevoelens van dankbaarheid, compassie en vergeving en verhoog daarmee mijn frequentie, mijn trilling, mijn vibratie. Ik zend daarmee een positieve vibratie uit en trek aan wat daarmee resoneert en creeer op die manier een groter veld van liefde.
Bijdragen aan een betere wereld betekent voor mij keuzes maken vanuit mijn hart, vanuit liefde. De bron van liefde is eindeloos en onuitputtelijk en liefde overwint alles. Dus telkens wanneer ik merk dat ik uit die afstemming ga, keer ik terug naar mijzelf, door even stil te zijn, te voelen en naar binnen te kijken en te omarmen wat er is. Heb ik de connectie met mijn Zelf weer gemaakt, met de bron van liefde en een dieper weten dan vertrouw ik erop dat mijn handelen automatisch ‘juist’ is.